U largua nga vendlindja në moshën 18-vjeçare, për një jetë më të mirë drejt Gjermanisë. Haxhi Krasniqi, boksieri i talentuar shqiptar ka dhënë një intervistë ekskluzive për newsport.al. 30-vjeçari, i njohur tashmë me emrin Robin ka rrëfyer se si e nisi këtë sport, çfarë bën aktualisht dhe objektivat e tij për të ardhmen.
Krasniqi nuk e harron vendin e tij, madje kërkon nga të gjithë shqiptarët ta mbështesin për të arritur synimet e tij si boksier profesionist. Në ring konkuron për shtetin gjerman, por asnjëherë nuk heq nga dora edhe flamurin Kuq e Zi.
Asnjë sukses i tij nuk ka vlerë pa flamurin shqiptar. Siç e thotë dhe ai vetë: “me këngët shqiptare stërvitem”, ndërsa Gjermaninë e falënderon që e bëri të njohur ndërkombëtarisht.
Intervistoi: Retin Toka
- Haxhi, faleminderit që pranuat ftesën tonë për intervistë. Si e nisët këtë sport?
Nuk diskutohet, me kënaqesi e pranoj çdo intervistë.
Si fëmijë kam bërë disa muaj stërvitje në karate dhe isha në disa gara rajonale në Rrafshin e Dukagjinit ku gjithnjë triumfoja, por e dija që më mungonte diçka, e ajo ishte goditje direkte me duar. Kështu që pas një kohe, në moshën 18 vjeçare kur kam dalë në Gjermani, jam regjistruar në klubin e parë të boksit dhe aty pas 3 muajve stërvitje më dhanë një ofertë për t’u futur në boksin profesionsit dhe u futa pa e bërë asnjë duel në boksin amator.
- Kush iu shtyu drejt boksit?
Në radhë të parë dashuria ime për këtë sport dhe me siguri që jam joshur kur i kam parë boksieret shqiptar duke lufutar në ringjet evropiane, edhe se në atë kohë nuk kishte shumë. P.sh. kampioni i shumëfisht i botës në kikboks Mirdi Limani më frymëzote shumë më duelet e tij që i shija në televizor. Mirdiu nuk ka qenë vetëm kikboksier i shkëlqyer, ai ishte edhe një boksier i përsosur dhe jamë shumë krenar që sot e kam në stafin e trajnierëve të mij, si ndihmëstrajnier.
- Sa e vështire ka qenë për ju të arritni këto nivele?
Këtë mund ta dinë vetëm pak njerëz që kanë qenë dhe janë shumë afër meje gjatë gjithë këtij rrugëtimi dhe unë! Një rrugë shumë e gjatë, me shumë gurë e gropa. Janë dy njerëz që më kanë shoqëruar gjithnjë, që nga fillimi i karrierës, e ata janë: babai im, Tafë Krasniqi si dhe miku im i ngusht Luan Dreshaj, i cili është edhe këshilltar i imi tani mbi 10 vite. Mua ndoshta nuk më takon të flas për punen time që e kam bërë deri këtu, por besoj që me djersët e mia që i kam dhënë deri tani për këtë sport do e kisha mbushur një pishinë të madhe.
- Sa orë në ditë stërviteni?
Në një periudhë prej 3 muajsh, para një dueli, stërvitem 5 deri 8 orë në ditë. Pra për një duel rreth 500 orë stërvitje në afërsisht 200 njësi stërvitjesh me mbi 100 raunde sparing.
- Cila ka qenë dita më e vështirë si boksier?
Boksi ka shumë ditë të vështira, ndoshta ju nga jashtë mund të mendoni se ditët e vështira janë në ring, por shpesh herë ato janë gjatë stërvitjeve, kur përshembull je në formën më të mirë dhe gati i ke mbaruar ato, e pranon një telefonat dhe e kupton se kundështari e ka anuluar duelin, këtë mund ta quaj një ditë të vështirë. Para se të ndeshesha me kampionin e botës Nathan Cleverly, ai 3 herë e ka anuluar duelin kur unë isha në formën më të mirë.
- Ke menduar ndonjëherë të tërhiqesh?
Besoj që pas një humbje çdo boksier mendon për tërheqje, por kur në të njejtën kohë të shkon mëndja të synimet tua atëherë nuk ka ardhur koha për tërheqje. Kështë që unë më shumë e kam mëndjen te titulli i botës dhe për momentin nuk vjen në shprehje të tërhiqem.
- Shqipëria ka prodhuar shume boksierë. Si është e mundur? Mos ka të bëjë kjo me karakterin e fortë të shqiptarit?
Mendoj se ne shqiptaret jemi një popull shumë luftarak, historia jonë na bën të tillë e kështu indentifikohemi shumë lehtë me boksin. Unë dhe ato gjeneratat e vjetra të boksit shqiptar në Kosovë dhe Shqipëri, të cilat ishin shumë të suksesshme nuk i mbaj shumë mënd sepse jam gjenerat e re, mirëpo edhe kjo gjenerata e ime tani është tejet e suksesshme dhe besoj që të gjithë jemi duke e vazhduar traditën mirë.
- Në ring jeni ngjitur duke u ndeshur për Gjermaninë, por edhe flamurin shqiptar nuk e hiqni asnjëherë. Na përshkruaj pak emocionet...
Emocionet e mia më të mëdha janë simbolet shqiptare, posaçërisht Flamuri ynë Kuq e Zi, sikur edhe këngët shqipetare që i përdor për ËalkIn në ring, ndërsa për Gjermanin garoj zyrtarisht sepse Gjermania është ajo që më bëri boksier profesionist dhe që më mundësoi të ngrihem në skenat botërore, por edhe në skenën shqiptare, sepse pa ato transmetimet direkte të dueleve të mija nga televizionet gjermane, mua nuk do të më njihnit ndoshta as ju në vëndlindjen time. Ky është realiteti, i mirë apo i keq, i hidhur apo i pahidhur.
- Pse Robin dhe jo Haxhi?
Gjermanet e kishin shumë të vështirë ta shqiptonin emrin Haxhi, sepse shkronja "xh" nuk ekziston në alfabetin e tyre dhe kështu që trajnerët, njerëzit që punoja me ta sikur edhe mediat më dhanë këtë emër "Robin" si emër artistik, pra për shfaqje në skenë dhe marketing më të lehtë të emrit tim në mbarë botën. Kjo është diçka krejt normale në boten e sportit, të muzikes, të filmit etj., pra ka shumë artist e sportist anë e mbarë botës që e kanë nga një emër artistik, më të cilin paraqiten në skenë, por kjo nuk ndryshon në dokumentacion ligjor.
- Kur do ta vizitoni Shqipërinë?
Mëmëdheun për dëshirë e vizitoj çdo fundjavë, por tani jam në stërvitje dhe nuk e di kur më jepet mundësia.
- Kujt ia dedikon sukseset e tua?
Tingëllon ndoshta si një thënje sipërfaqsore, por unë përzemërsisht çdo fitore ia dedikoj popullit shqiptar dhe kam dëshirë të madhe të bëhem kampioni i parë botërorë nga trojet shqiptare.
- Ke diçka për të gjithë shqiptarët?
I ftoj të gjithë të ndjekin ndeshjet e mia, sepse synimet e mija kanë vlerë, vetëm kur iu kam të gjithëve në krah tim.
- Objektivi juaj i ardhshëm?
Rikthimi në ring brenda këtij viti, të rikthehem fuqishëm e të luftoj në vitin 2018 prap për titullin e botës.
-Faleminderit Robin për intervistën, ju urojmë suksese!
Faleminderit juve! /newsport.al
Lexo gjithashtu
