nga Ylli Aga
Në një treg global të drejtash televizive, ku paralelisht në sytë e opinionit tonë sportive, parakalojnë njëkohësisht edhe duelet më të mëdha europiane nga Premier Liga, Bundesliga, Serie A apo La Liga edhe ato të Kategorisë Superiore, vështirësia për dhënien e një opinioni realist është në shkallën më të lartë. Mbi të gjitha edhe për shkak të problematikave të pandshme të futbollit me përditshmërinë e shqiptarëve dhe si dhe një backgroundi jo shumë pozitiv në tranzicionin e stërgjatur në vendin tonë.
Megjithatë, përkundër ambientit tejet dyshues, Kampionati I 78-të do të mbetet në memorien e të gjithëve si më I mirë I luajtur pas viteve 90-të. Konfirmuar kjo tek një organizim më I mirë I shumicës së klubeve konkuruese në këtë edicion, cilësisë së skuadrave, vecanërisht tre ekipeve të para, infrastrukturës më të mirë si asnjëherë më parë dhe minimizim të fenomeneve negative të futbollit tonë.
Dhuna, në asnjë rast nuk ishte kryefjalë e fundjavave tona sportive. Ndërsa, paracaktimi I rezultateve nuk mungoi as këtë edicion, por në shumë pak ndeshje dhe me kosto të madhe morale për skuadrat e dyshuara. Por përtej polemikave që nuk do të mbarojnë asnjëherë, e sigurtë është se shqiptarët u bënë dëshmitarë të një prej garave më emocionuese dhe më me rivalitet në historinë e kampionateve tonë. Tre skuadra Kukësi, Partizani dhe Skënderbeu luftuan nga fillimi dhe deri në fund për titullin kampion. Verilindorët arritën të parët në finish dhe iu gëzuan trofeut më të madh në historinë e tyre, duke lënë pas zhgënjim dhe polemika për rivalët. Por ky sukses nuk ishte
I rastësishëm për kuksianët, që nuk pësuan asnjë humbje, derisa e siguruan titullin kampion, kryesuan 25 nga 36 javët e kampionatit, ndërkohë që Skënderbeu kryesoi në 9 javë dhe Partizani në 1 javë. Një pikat më të forta për skuadrën e drejtuar nga Ernest Gjoka ishte në sfidat direkte, teksa në 8 takime fitoi 3 dhe barazoi 5.
Gjithashtu sulmi më I mirë ishte për skuadrën kuksiane, ashtu sic edhe trofeu për golshënuesin më të mirë, me Pero Pejic. Por merita më e madhe e kuksianëve nuk mund të jenë statistikat, por fakti se fitoi në një duel me kundërshtarë shumë cilësorë sic realisht ishin Partizani dhe Skënderbeu, por edhe rivaliteti I jashtëzakonshëm me të gjitha skuadrat e tjera. Fakti se nuk pati një hapësirë mes grupit të skuadrave që luanin për trofe dhe pjesmarrje në Europë dhe atyre të rënies nga kategoria, e ktheu cdo ndeshje në një finale.
Deri në fund ishim dëshmitarë të një gare te ethshme nga vendi I 4 deri tek I 9-ti, ku cdo skuadër me një fitore prekte biletën për garat kontinentale dhe me një humbje shtonte ethet e mbijetesës. Dueli I javës së fundit Vllaznia-Tirana mori trajta epike, me bardheblutë që u ndërshkuan me rëndë se kurrë më parë në historinë e tyre. Një statistikë e vecantë për klubin më të titulluar në vendin tonë ishte se 36 javë kampionat, vetëm në javën e fundit u renditën në vendin e 9-të dhe rrjedhimisht sollën rënien nga Kategoria. Ky kampionat do të mbahet mende gjithashtu edhe për rënien e mitit të fushës vendase, pasi në 180 ndeshje të luajtura, vetëm në 83 prej tyre kanë fituar të zotët e shtëpisë, 59 ndeshje u mbyllënë në barazim dhe në 38 prej tyre triumfuan skuadrat udhëtuese. Rivaliteti I jashtëzakonshëm, sollë rrjedhimisht një interes të shtuar të tifozëve, ndoënse në këtë element drejtuesit e klubeve mund dhe duhej ta shfrytezonin më shumë për të rritur të ardhurat dhe imazhin e tyre.
Kampionati shqiptar, nuk mund të jetë kurrsesi konkurues me ligat më të mëdha europiane, por prej
tyre mund të marrë shumë nga vlerat dhe fryma e tyre e “fair play-it”, ashtu sic klubet konkuruese duhet të vazhdojnë betejën për t’iu përafruar statusit profesionist. Përtej të gjithave, kampionati I 78-të ishte nga elementët e pakët, që e bën të duket
Shqipërinë tonë, një vend normal!
