Zamira Tabaku, vajza nga Fieri që ka pasion futbollin dhe luan për ekipin e Kinostudios, në një prononcim për newsport.al, ka rrëfyer se cili ishte motivi që e shtyu të niste këtë sport, kush ishin ata që e mbështetën dhe çfarë synon ajo për të ardhmen. Gjithashtu futbollistja fierake ka dhe një ëndërr, që krahas futbollit të ketë edhe një klinikë fizioterapie.
– Si e ke nisur dhe pse e ke nisur futbollin?
Gjithmonë kam dëshiruar të luaja futboll, por e shikoja më tepër si ëndërr që nuk do mund ta realizoja kurrë. Kujtoj me nostalgji fëmijërinë, dëshiroja të vrapoja e të luaja shumë , më pëlqente t’i luaja të gjitha sportet, por futbolli ishte sporti i preferuar. Kush më dhuronte një top më bënte më të lumtur. Shpeshherë më duket se kam lindur me të. Realizimi i kësaj ëndrre do vinte edhe pse ka qenë pak vonë në moshën 19-vjeçe pasi isha me studime në Tiranë. Kontaktoj nëpërmjet facebook-ut me lojtaren e Kombëtares Cyme Lulaj dhe ajo më bën pjesë e ekipit të Kinostudios.
– Të familjes si e kanë pritur aktivizimin tënd në këtë sport?
Duke qenë se futbolli përgjithësisht përcaktohet si sport për djem, në fillim kam pasur vështirësi. Jetojmë në Shqipëri dhe mentaliteti nuk është se ka ndryshuar shumë, akoma shikohet me sy tjetër një vajzë që merret me sport. Pak absurde të ndodhë kështu po ky është realiteti. Për prindërit është e pakonceptueshme që vajza e tyre të merret me sport aq me shumë me futboll, por prindërit e mi edhe pse plotësisht jo të sigurt që unë ta vazhdoja këtë sport, e lanë në dorën time. Isha unë ajo që duhet të vendosja ta realizoja ëndrrën të isha pjesë e një ekipi apo ta lija përgjysmë, dhe unë bëra zgjedhjen e duhur dhe jam krenare që jam pjesë e këtij sporti, besoj se edhe prindërit tani ndihen krenar dhe nuk e kanë aspak problem qe tu tregojnë miqve që vajza e tyre luan futboll.
– Kush të ka kundërshtar më shumë?
Vëllai. Ai ka qenë i pari që ka kundërshtuar këtë sport, por tani është ambientuar me idenë se e ka motrën futbolliste dhe më thotë gjithmonë: Ndonjë gol për vëllanë kur do bësh? Nuk e meriton dedikimin i them. (Qesh)
– Kush të ka dhënë përkrahje?
Vajzat në përgjithësi krijojnë marrëdhënie të mira më shumë me baballarët dhe për mua ka qenë babi ai që më ka mbështetur në këtë sport. Nuk mund të lë edhe mamin pa përmendur pasi edhe ajo ka dhëne mbështetjen e saj sado pak të vogël, por ka qenë inkurajuese.
– Çfarë mendon se do bëhesh në të ardhmen, do ta vazhdosh sportin apo është thjesht argëtim momental?
E dua pa masë këtë sport , futbolli ka qenë gjithnjë ëndrra ime dhe dëshiroj të merrem gjithmonë me të , pasi të kem përfunduar karrierën si lojtare kam shumë dëshirë të hap ekipin e parë të futbollit për femra në Qytezën e vogël të Roskovecit. Gjithashtu dua të hap edhe klinikën time të Fizioterapisë pasi këtë vit u diplomova në Universitetin e Mjekësisë në Tiranë dhe pse jo të jem pjesë e ekipit kombëtar si fizioterapiste. (Qesh)
– Cilin lojtar adhuron dhe pse?
Unë jam një fanse e Interit dhe adhuroj tej mase ish-kapitenin Javier Zaneti për gjithçka që ka bërë në karrierën e tij, gjithmonë në nivele te larta. Është shembulli më i mirë se pasioni dhe puna e përditshme mund te mundi çdo pengesë.
– Keni shoqëri me lojtarë/e të kombëtares?
Të jesh pjesë e këtij sporti, normal që do të kesh, edhe pse un realisht nuk kam shumë, por pak e saktë thotë një fjalë e urtë. (Qesh)
– Ku e sheh veten pas 10 vitesh?
Pas 10 vitesh, pak vështirë për t’u përgjigjur sepse jetës asnjëherë nuk i dihet, por shpresoj të kem realizuar ëndrrat që kam si trajnere e ekipit të Roskovecit dhe klinikën e Fizioterapisë.
– Pse nuk ke zgjedhur një sport tjetër?
Futbolli është sporti që gjithnjë kam ëndërruar dhe aty kisha më shume talent. Aty e ndieja veten më mirë, dhe kjo ëndërr u arrit. Talenti u përmirësua nga trajneri i Kinostudios Gëzim Gjonpalaj që me punën e palodhshme që bëmë, arritëm që këtë vit të ishim nënkampione në kampionat dhe finaliste në kupën e Shqipërisë. Ka qenë dhe ai një mbështetës që un ta vazhdoja këtë sport, një fans le të themi. (Qesh)
– Është e vështirë për një femër të luajë futboll?
Normal që është e vështirë, por jo e pamundur. E vështirë sepse kërkon një përgatitje të madhe fizike , ato 90 minuta lojë ne i quajmë “90 min jetë ” sepse duhet të luftosh deri në fund aq sa mos t’i ndiesh më këmbët. Përveç kësaj duhet të merresh edhe me persona që thonë lëre futbollin se nuk është për femra , ka edhe stres psikologjik, por edhe lodhje fizike.
