Partizani në “Selman Stërmasi”, si mision i pamundur

Nga Leonard Karaj

Nëse në shumë vende të botës që vlen, aksioma është: “ngre klub pastaj ndërtoj skuadër”, në Shqipëri prej çerek shekulli vijon të jetë e kundërta. Ideja dritëshkurtër e pseudo-drejtuesve për një fitim të shpejtë, pa pasur as infrastrukturën më minimale, ka sjellë në pjesën më të madhe të rasteve dështime të stërmerituara. Rast konkret është Partizani, klub-institucion për nga vlerat historike që mbart, por që edhe sot e kësaj dite endet në kërkim të një “shtëpie” ku të fusë kokën. Pikërisht në momentin kur skuadra e kuqe ka ndër organikat më të mira të dekadave të fundit dhe është pretendente reale për fitimin e titullit (i mungon që prej 1993-it), del në pah infrastruktura inekzistente dhe debati mbi “Selman Stërmasin”. Në mungesë të një impianti tjetër, duke qenë se stadiumi kombëtar është në rikonstruksion e sipër, kryeqyteti ofron aktualisht vetëm një stadium, “Selman Stërmasin”, i konsideruar si shtëpia e bardhebluve. Dhe nisur pikërisht nga ky fakt, debati aktual në rrethet futbollistike fukusohet tek një dilemë: a duhet apo jo që edhe Partizani të zhvillojë ndeshjet shtëpiake në shtëpinë e kundërshtarëve më të urryer? Teorikisht po, praktikisht duket e pamundur.

Së pari, vërtet Partizani është klub i kryeqytetit dhe do duhej të gëzonte të njëjtat privilegje sikundër edhe Tirana përsa i përket stadiumit, por kjo mund të ndodhte vetëm nëse klubi i kuq nuk do të ishte i privatizuar, pra si një shoqëri aksionere, me një president dhe me financa totalisht të pavaruara, por do ishte ende nën varësi shtetërore. Në kësi rastesh, institucionet do ta kishin tejet të lehtë të binin në ujdi, referuar edhe ligjeve në fuqi, dhe nuk do ti merrnin leje Tiranës, që Partizani të zbriste serbes-serbes në “Selman Stërmasi”. Por nuk është kështu. Partizani është një shoqëri private, një biznes i mirfilltë, ku 100% të aksioneve i zotëron një person i vetëm, i pavarur si në të mira materiale dhe kosto financiare, ndaj çdo pushteti vendor apo qendror. Nga ana tjetër edhe bashkia, pronarja de jure e stadiumit, nuk është asnjanëse në “punët e futbollit” kryeqytetas, në dispozicion të të gjitha klubeve të qytetit. Fakti se ky institucion zotëron 34% të aksioneve të klubit bardheblu e bën atë në mos të varur, të detyruar që të anojë nga xhepi i vet. Ndaj asesi nuk mund të vlejë për “Selman Stërmasin” e njëjta llogjikë sikundër me “Qemal Stafën” (stadium në varësi të shtetit dhe federatës, që u vihej në dispozicion klubeve përkundrejt pagesës).

Së dyti, pretendimet e popullit të kuq, se përderisa Partizani është klub i kryeqytetit, bashkia duhet ta shikojë këtë të fundit me të njëjtin sy sikundër edhe Tiranën, përsa i përket stadiumit, janë sa foshnjarake dhe irreale. Një gjë e tillë mund të ndodhte, pra që bashkia ti vinte në dispozicion stadiumin klubit të kuq (qoftë edhe pa pagesë fare), por vetëm nëse kjo e fundit do të ishte aksionere te KF Partizani. Ose ndryshe, që bashkia të mos kishte asnjë lidhje me Tiranën apo të ndonjë klubi tjetër. Por edhe pse në këtë institucion, duke filluar që nga kryebashkiaku, ka një numër të madh mbështetësish të kuq, akordi duket një “mision i pamundur”.

Së treti, Partizani e ka të vështirë të luajë në Selman Stërmasi, për të mos thënë të pamundur edhe/ose sidomos për shkak të tifozëve të vet. Duke pasur parasysh përplasjet ndër vite mes tifozerisë bardheblu dhe asaj të kuqe; por më së shumti, duke mos harruar faktin domethënës se nuk ekziston qoftë edhe një derbi luajtur gjatë sezoneve të fundit, në Selman Stërmasi, ku mbështetësit e “demave të kuq” nuk kanë thyer stola dhe dëmtuar stadiumin, arritja e një konsensusi mes drejtuesve për stadiumin shihet e minuar që në start. Askush nuk mund të japë qoftë edhe garancinë më të vogël se në zhgënjimin më të parë të ultrasve të kuq, ndaj cilido kundërshtar, nuk do ta nxjerrin inatin pikërisht ndaj impiantit, për me tepër kur bëhet fjalë për shtëpinë e “kushërinjëve të urryer”.

Por, gjithsesi ka gjithnjë një dritë shprese dhe kjo në rastin konkret lidhet lehtësisht dhe krejtësisht me financat. Duke qenë se klubi bardheblu nuk është në ditët më të arta përsa i përket pjesës ekonomike, me Korabin që tashmë ka prishur ujdinë për stadiumin, (luajti disa ndeshje në këtë impiant duke paguar qiranë, për shkak të mungesës së kushteve në Peshkopi) dhe nisur nga fakti se “Selman Starëmasi” mund të jetë një ardhur e mirë për arkën bardheblu, atëherë një akord sa i detyruar por edhe i imponuar mund të bënte që Tirana të lëshonte pe dhe Partizani të rikthehej sërish në kryeqytet. Por a mund të ndodhë një gjë e tillë? Në kësi rastesh duhet të zbresin në fushë artileria e rëndë, Halili dhe Demi….